Τα συνδικάτα ιδρύθηκαν για την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Δεν ήταν σύλληψη κάποιων ευφάνταστων, ήταν γέννημα μιας κοινωνικής αναγκαιότητας. Γέννημα της βαθμίδας ανάπτυξης και της εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας.
Αυτό επιβεβαιώνεται από δύο στοιχεία:
1) Δεν δημιουργήθηκαν συνδικάτα ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες, αλλά εκεί που είχαν ωριμάσει οι αντικειμενικές συνθήκες που εκφράζονται μέσα από τον κοινωνικό τρόπο παραγωγής.
2) Η όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων μεταξύ των δυνάμεων του κεφαλαίου και της εργασίας, της εργατικής τάξης.
Τα συνδικάτα ήταν κοινωνική αναγκαιότητα για να αμύνονται οι εργάτες απέναντι στην επιθετικότητα του κεφαλαίου που η γέννηση και ο σκοπός ύπαρξης του δεν είναι άλλος από το να απομυζά τον πλούτο που παράγει η εργατική τάξη.
Αυτή η διαδικασία σφραγίζει την ιστορία του εργατικού κινήματος.
Σύνδεσμοι Αλληλοβοήθειας – Αδελφότητες και άλλες οργανώσεις που συνυπήρχαν κεφαλαιοκράτες και το κράτος, διασπώνται οι εργαζόμενοι και συγκροτούν ανεξάρτητες ενώσεις και αποτελούν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων.
Μια νέα οργανωτική ενότητα και κοινωνική δύναμη προβάλλει και χειραφετεί το εργατικό κίνημα, ανεξάρτητα από θρησκευτικές, φυλετικές, φιλοσοφικές και πολιτικές διαφορές.
Τα συνδικάτα αναδεικνύονται σε σχολείο οργάνωσης και διεκδίκησης των συμφερόντων της τάξης τους, σχολείο της ταξικής πάλης για να απελευθερωθούν σαν κοινωνική δύναμη από τους καταπιεστές – εκμεταλλευτές, κράτος – κεφάλαιο και να γίνουν τάξη για τον εαυτό τους διεκδικώντας να γίνει κοινωνική ιδιοκτησία ο πλούτος που παράγουν.
Σε αυτή την σύντομη περιγραφή για την αιτία γέννησης των συνδικάτων ως κοινωνικό φαινόμενο, υπάρχουν και δρουν ταυτόχρονα και παράλληλα μέσα και έξω από τα συνδικάτα δυνάμεις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές με ακριβώς αντίθετους σκοπούς.
Αυτό γεννάει και την ανάγκη διεξαγωγής ασίγαστης ταξικής πάλης για την υπεράσπιση των άμεσων και τελικών επιδιώξεων της εργατικής τάξης.
Κυρίαρχη έκφραση και αντίληψη αυτών των δυνάμεων στις μέρες μας είναι: «Ότι κεφάλαιο και εργασία είναι κοινωνικοί εταίροι» δηλαδή το καλό του κεφαλαίου είναι καλό και του εργάτη.
Υποτάσσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης στους στόχους και τις επιδιώξεις του κεφαλαίου, καλλιεργώντας την σύγχυση ότι υπηρετεί και τα συμφέροντα του εργαζόμενου.
Αυτός ο ιδεολογικός αποπροσανατολισμός εκτός από του ότι υποτάσσει, απονευρώνει τον εργάτη, την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, δίνει δύναμη ταυτόχρονα στο κεφάλαιο και στους εκπροσώπους του να επιτίθενται με μεγαλύτερη βιαιότητα στην εργατική τάξη χωρίς να έχει την δυνατότητα και τον προσανατολισμό η εργατική τάξη να απαντήσει ευνουχίζοντας την ταξική πάλη.
Το κοινωνικά παραγόμενο προϊόν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου το εμφανίζουν ως μία πίτα, που όσο μεγαλώνει, θα μεγαλώνει και το κομμάτι που αναλογεί στον εργαζόμενο.
Η ιστορική εξέλιξη του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού συστήματος αποδεικνύει ότι όσο μεγαλώνει η κερδοφορία του κεφαλαίου τόσο γίνεται πιο επιθετικό, βίαιο και τυχοδιωκτικό. Δεν δίστασε και δεν διστάζει να καταστρέψει, να βάψει τα χέρια του με αίμα, για να διατηρήσει και να αυξήσει το μέσο ποσοστό κέρδους. Να επεκτείνει τις σφαίρες επιρροής για την ληστρική εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών και λαών. Οι πόλεμοι, τοπικοί – περιφερειακοί – παγκόσμιοι, υπηρετούσαν και υπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής.
Η ταξική πάλη αποτελεί την κινητήρια δύναμη για την ιστορική, κοινωνική εξέλιξη της ανθρωπότητας και ο ρόλος της εργατικής τάξης είναι να ιδιοποιηθεί τον πλούτο που παράγει.